Afscheid maar hopelijk geen definitief afscheid

Alweer een week geleden dat ik in het vliegtuig zat naar Nederland. Ondertussen alweer alweer alles uitgepakt hier, contract voor werk getekend dus dinsdag weer aan het werk en start gemaakt met studie. Maar ondanks dat nog veel momenten dat mijn gedachten heerlijk terug gaan naar alle mooie momenten en alles wat ik daar heb kunnen doen. Hierbij dan toch nog mijn laatste beloofde blog vanuit het koude Nederland.

De zondag ben ik samen met Claudia, een mede Nederlandse vrijwilligster, naar Addo Elephant Park en naar wildpark Schotia geweest. Hier hebben we vele olifanten gespot en in de middag ook buffels, gazelles, neushoorns en 9 leeuwen. Erg genoten. Nog voorop de jeep gezeten, daar nog meer genoten dan in de jeep. Heerlijk… Tussendoor pauzes gehad met heerlijke lunch en nog beter diner. Uiteindelijk terug om uurtje of 22.00 in Port Elizabeth bij Peter en Daphne. Hoor ik daar dat er in PE flink tekeer is gegaan qua regen, zelfs in die mate dat ze tot halverwege de onderbenen in het water hebben gestaan, alle straten blank. En ik? Ik heb voorop de jeep gezeten met een beetje miezer en lichte regen en onweer in de verte….Wat zo’n klein stukje afstand een verschil kan geven dan.

Maandags weer op naar HDC, dit keer alleen aangezien Rudis vrijdags naar huis was gegaan. Hier aangekomen eerst maar eens alle klassen langs om ze les te geven in handen wassen. Leuk om met alle kinderen alle stappen door te nemen, de benodigdheden te bedenken. Door alles stappen te herhalen en dit soort liedje van te maken bij sommige klassen was het nog een vrolijke bezigheid. Grote verschillen met Nederland is toch dat ze hier met een hele klas de handen wassen in 1 grote wasbak gevuld met water, maar wel met zeep. Bij de grote klassen wordt er nog een keer schoon water gehaald tussen door. Geen stromend water maar gewoon met zijn allen in 1 bak, maar ja is al een grote verbetering dan helemaal geen handen wassen. Dit gaan ze doen voor de 10 uur snack en de lunch. Ook is de bedoeling dat de kinderen hun handen wassen na het toilet, maar controle hierop is nog lastig. Maar de kinderen vinden handen wassen leuk dus hopelijk gaat het goed komen. In de middag natuurlijk weer op naar de tandarts. Dit maal weer met hetzelfde groepje als de eerste keer. Dus de 4 kinderen uit grade 3. Sommige van hen vonden het zelfs een belevenis om weer mee te mogen. Dus na enkele spelletjes in de wachtkamer zijn er weer tanden getrokken bij alle 4 de kinderen. Kirsten, vrijwilligster die dit project van ons overneemt en komende weken weer met de kinderen zal gaan, had ‘dentistbracelets’ gemaakt. Leuk met verschillende kleurtjes armbandjes geknoopt zoals we vroeger ook deden. En iets te doen in de wachtkamer en de kinderen blij, dus Kirsten goed bezig.

Dinsdags weer naar Ubomi. Die dag was het tijd om alles uit te delen van de spullen die we de week ervoor hadden ingekocht. In de ochtend nog lekker met de kinderen aan het kleuren geweest en lekker knuffelen. Toen alles in orde maken, kleurboeken in de rugzakken samen met de wasco’s en etui. De andere spullen klaar maken en in het leslokaal en gedeeltelijk in het voorraadhok voor de kinderen die nog moesten komen. Tegen de tijd dat de kinderen weer wakker werden van uurtje rust/slapen eerst lekker gegeten en tanden gepoetst met zijn allen. En daarna eindelijk de kinderen de nieuwe rugzakken gegeven. Kinderen helemaal glunderen met hun nieuwe rugzakken, al waren ze nog wel behoorlijk groot voor hen, maar ze zijn dan ook voor komende jaren bedoeld. Maar zag er goed uit en nu hebben alle kinderen dezelfde spullen, wat hier ook erg belangrijk is aangezien ze het nu allemaal krijgen, dan is er geen verschil meer tussen wel of niet kunnen betalen. In de middag ben ik nog even heerlijk gaan genieten op het strand. Even lekker alleen uitwaaien en genieten van de zee en het strand.

Woensdag helaas mijn eerste afscheid moeten nemen bij Ubomi. Eerst in de ochtend lekker met de kinderen gespeeld, we hebben weer de ‘corners’ gemaakt en ik heb me educatieve hoek genesteld en met een paar kleintjes hele simpele puzzels gedaan. Van die grote vloerpuzzels. Aan het eind had een meisje van 2 die normaal nooit iets durfde of kon door hoe een puzzel van 4 stukken in elkaar moest. Zo mooi om dat te zien, elke keer als ze hem klaar had moest ik klappen dat het goed was en dan haalde ze hem weer uit elkaar en begon opnieuw. Volgens mij heeft ze de puzzel wel 10x gedaan en toen heb ik haar een andere gegeven van 5 stukken en die ging ook na een paar keer helpen! Zo mooi die blijdschap op zo’n klein gezichtje.
Na het slapen en lunchen zat ik nog even met de kinderen in het lokaal te knuffelen en doei te zeggen, toen ik werd opgehaald omdat ze mijn afscheid wilden doen. Toen ik in de grote zaal kwam hadden ze iedereen bij elkaar gehaald en in een halve kring gezet, ik moest er tegenover plaatsnemen. Na een openingsgebed en zang kreeg ik afscheidsredes speciaal voor mij van verschillende careworkers van de stichting. Zo mooi en persoonlijke bedanken en ook een certificaat. Wist me niet zo goed houding te geven met al die aandacht. Maar aan het eind moest ik ineens ook nog aan het woord waarna er nog werd afgesloten met verschillende zang en gebeden. Zo bijzonder om dit mee te maken! Raakte me echt.
In de middag nog even kort bij Cora langs geweest voor een kop thee. Lekker gepraat en ff gezeten, daarna weer ff uurtje uitgewaaid op het strand en alles rustig kunnen laten zakken.

Dag erna is het dus ook helaas ook laatste dagje HDC voor mij. Het was die dag donderdag 14 februari en dus Valentijnsdag. Hier in Nederland doen ze er niet zoveel mee, maar in Zuid Afrika is het groot bleek wel. Die dag kwamen alle kinderen in rood en wit en sommige roze gekleed naar school. Een enkeling die het niet mee had gekregen was in zijn schooluniform en een enkeling niet echt in de juiste kleuren omdat ze die kleuren gewoon niet hadden. Maar gaf mooi plaatje. In de ochtend stonden ze met zijn allen buiten klaar om naar de klas te gaan, netjes in rijen en ging Miss Lingi een verhaal vertellen over Valentijn en liefde voor je naasten, je ouders, je broers en zussen maar ook liefde voor jezelf. Dat iedereen ertoe doet en een mooi en oppeppend verhaal voor de kinderen. En dat gaat in Zuid Afrika toch duidelijk enthousiaster dan in Nederland. Toen de lessen waren begonnen nog even in de klassen gekeken of het tanden poetsen en handen wassen nog goed ging. Daarna maar eens met Peter een checklist gemaakt over wat er allemaal gecontroleerd moet worden gedurende het jaar. Kleine dingen als: elk kwartaal nieuwe tandenborstels en kijken hoe we die kunnen financieren, elk half jaar controle op inhoud van First aid kid, wassen van handdoeken, zorgen voor zeep etc. Dus die nog uitwerken en dan stuur ik die nog naar Peter op. Ook hier werd ik om 12.00 opgehaald voor mijn afscheid in de lerarenkamer. Alle leraren en social workers etc hadden zich verzameld samen met lekkere cake en cola. Peter heeft een gebed voorgedragen en een gedicht uit de bijbel, ook hier was er voor mij nog een certificaat. En na een kort bedankje hebben we heerlijk genoten van de cake en cola. Toen afscheid genomen van de kinderen.
In de middag nog langs Lelethu geweest. Hier waren toen 12 baby’s. Natuurlijk al de kinderen van het begin en een paar pasgeborenen die later zijn gekomen. Nog even lekker geknuffeld en gespeeld met de meisjes van 2,5 en 1,5 jaar. Ook met een paar kleintjes die wakker waren. Een jongentje die vorige week was afgevoerd met ambulance in verband met ernstige benauwdheid was gelukkig terug uit ziekenhuis na paar dagen. Blijkt longontsteking te hebben gehad. Verder gelukkig geen grote problemen. Het jongentje die eigenlijk al geadopteerd zou zijn, is er nog steeds en wordt gezocht voor nieuwe ouders. Voor 4 kinderen zijn er binnen nu en een maand of 2a3 ouders. Na lekker te hebben geknuffeld en flesjes en nog een paar flinke luiers als extra afscheid laat ik maar zeggen, toch echt weg moeten gaan. De oudste 2 meisjes stonden bij de deur en dan is het wel echt moeilijk weggaan, omdat je ook weet dat ze geen familie hebben die veel om ze geeft. Maar gelukkig is Hilda een Nederlandse vrijwilligster er nog de komende weken om lekker met ze te knuffelen.
Donderdagavond hebben Peter en Daphne een afscheidsetentje georganiseerd voor mij. Erg leuk. Mensen uitgenodigd: Peter Freeman en zijn vrouw, Cora en Andrew, Wendy, Tia en dan had je nog Peter, Daphne, Hilda, Michel en Ria en mijzelf. Dus met 12 mensen om de ronde tafel gegeten. Peter had voor het eerst zelf boboti gemaakt en dit smaakte erg goed! Hierna nog lekker dessert gehad en lekker tussendoor gezeten en nagezeten met zijn allen. Was een erg leuke en gezellige avond! Nadat iedereen naar huis was tegen half 11 of 11 uur nog even iets opgeruimd maar hoofd helemaal vol van alle indrukken en dus nog even foto’s gesorteerd en kaarten geschreven onder genot van een drankje. En op naar bed voor laatste nachtje.

Mijn laatste ochtend om 7 uur opgestaan om nog afscheid te kunnen nemen van Peter. Peter zou me ook naar vliegveld brengen maar wist nog niet zeker of hij dit wel of niet kon redden dus voor zekerheid er vroeg uit. Daarna lekker ontbeten met Hilda en Daphne, Hilda weggebracht naar project. Toen moest mijn koffer nog ingepakt worden, foto’s opgehaald bij de winkel, verhaaltje in gastenboek en nog douchen en omkleden. Tussendoor kwam Mark (van Ubomi) ook nog langs om laatste keer doei te zeggen en te bedanken. Aan het eind moest ik nog haasten om half 11 bij de Avis te zijn om alles in te leveren. Peter had het toch nog gered, al kon hij me alleen afzetten voor het vliegveld en daarna helaas gelijk weer door. Dus na inchecken nog even bij de koffiebar gaan zitten, boekje erbij en tijd doden alleen. Echter toen stond als verrassing Peter Freeman ineens weer voor mijn neus, dus erg leuke verrassing en prettig om niet alleen te zijn. Na kort praten was het toch tijd om door douane te gaan en op naar Johannesburg. Na hier 6 uur tijddoden door naar Munchen en naar Schiphol.

Aangekomen op schiphol stonden papa mama en natuurlijk Remco me op te wachten! Voelde heerlijk om weer even lekker te knuffelen en bij te praten. Thuis waren de ouders van Remco er ook nog met een kop koffie voor iedereen met stuk eigen gebakken appeltaart! Hmmm. En huis met groot spandoek van Remco en een raam volgeplakt met poster en aan elkaar geknoopte caps van de dames van waterpolo! Super leuk allemaal. Voelde me helemaal welkom.

Nu dus alweer weekje thuis en alweer zoveel dingen gedaan, maar tijdens het typen van dit verhaal zat ik met mijn gedachten alweer helemaal in Zuid Afrika en heerlijk nagenieten van alle herinneringen! Graag wil ik iedereen bedanken die ik daar heb ontmoet of mee heb samengewerkt, hierbij mn Rudis natuurlijk aangezien ik via haar op deze plek ben beland en heb genoten! Remco bedankt dat je me erop hebt gewezen dat ik het nu zou moeten doen! En iedereen die me gevolgd heeft met de verhalen en alle berichten, mail of contact heeft gestuurd. Echt heel fijn om te horen en lezen.

Daarnaast natuurlijk heel erg bedankt voor alle donatoren die mij hebben gesteund met een geldbedrag voor de projecten in Zuid Afrika. Ik heb er zoveel goeds mee kunnen doen! Eigenlijk wilde ik in dit verslag al een lijst maken van alle dingen die ik heb aangeschaft voor de projecten, maar dit is al een lang verhaal en het is al twaalf uur ondertussen dus tijd voor bed. Maar ik ga die zeker nog sturen! Echt heel erg bedankt, ook namens de projecten voor alle dingen die ik namens jullie heb mogen aanschaffen en verbetering in de projecten heb kunnen bieden.

Hopelijk tot volgende verhalen over een volgende keer in Zuid Afrika!

Liefs Ellen